Καθημερινή

​

Οι μέρες μου ξεκινούν με καφέ κι σένα,

μερικές φορές με’ σένα και μετά καφέ

κι όλη την υπόλοιπη μέρα σκέφτομαι όσα μου είπες

κι όσα θέλω να ακούσω πάλι και πάλι να μου λες

κι ενώ οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται στα πεζοδρόμια

εσύ κρατάς τη μέση μου απαλά,

πότε από δω κι πότε από κει,

κοιτάζουμε μαζί τον δρόμο απέναντι

τα καταστήματα, τα σπίτια, τα δέντρα

πάνω απ’ αυτά, πέρα απ’ αυτά.

Κανένας ποτέ δεν υπήρξε σαν εσένα ή τόσο πολύ πάνω σε μένα·

χωρίς να βλέπω το τόξο του στόματός σου

σε βλέπω να χαμογελάς κάθε τόσο που κάτι λίγο ‒ίσως και τίποτα‒

σου θυμίσει εμένα

και τότε με φροντίσεις όσο κανείς μέχρι τώρα

χωρίς να με ξέρεις ή να με κρίνεις

έτσι όπως ο καθένας μας καλεί τον φανταστικό του σύντροφο

και τον πλάθει σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες

εγωκεντρικά, αποκλειστικά,

χωρίς να φοβάμαι τι να πω ή τι να κάνω

για να σου πω έλα να με πάρεις στα χέρια σου.

σ’ αφήνω.

Το μόνο που μένει να βρω

είναι να συνεχίσω να είμαι ελεύθερη

χωρίς να πρέπει να σε χάσω.

​

​

***

​

H Άννα Βασιάδη έχει σπουδάσει Αγγλική και Ρουμανική Φιλολογία. Κατέχει επίσης το Mεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής της σύμπραξης του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. H πρώτη της ποιητική συλλογή Τριάντα Τρία Αντι - κείμενα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι.