Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες - Ντέλια Όουενς | Εκδόσεις Δώμα
Σε μία εποχή όπου θα λέγαμε ότι όλα έχουν ειπωθεί κι ο αναγνώστης όντας πιο απαιτητικός από ποτέ, αναζητά τίτλους που να τους χαρακτηρίζει η πρωτοτυπία είτε στο τεχνικό κομμάτι, είτε στο κομμάτι της πλοκής και της εξέλιξης της ιστορίας, κυκλοφορούν μερικά μυθιστορήματα, τα οποία ανατρέπουν όλα τα προγνωστικά, και καταφέρνουν μέσα απ’ την ανεπιτήδευτη απλότητα τους, και την ατόφια αλήθεια που μεταφέρουν, να αγγίξουν βαθιά και να συγκινήσουν.
Ένα από αυτά, είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Αμερικανίδας ζωολόγου Delia Ownes, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο «ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΟΙ ΚΑΡΑΒΙΔΕΣ», από τις εκδόσεις ΔΩΜΑ, σε μετάφραση της κ. Μαργαρίτας Ζαχαριάδου.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό και αμιγώς ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα, το οποίο εστιάζει σε ένα διαχρονικό ανθρώπινο ζήτημα, αυτό της μοναξιάς. Η Delia Ownes με γραφή λιτή, απελευθερωμένη από συγγραφικές υπερβολές, γραφή ρέουσα και εικονοποιητική, δημιουργεί μία εγγύτητα και μία ατμόσφαιρα τόσο θαλπερή, που ο αναγνώστης γίνεται από την πρώτη στιγμή κομμάτι της ιστορίας, παρακολουθώντας με αμέριστο ενδιαφέρον την τροπή που λαμβάνουν τα γεγονότα.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί την ιστορία της εξάχρονης Κάια, της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου, ενός κοριτσιού που μεγαλώνει στον Βάλτο του Μπάρκλι Κόουβ, ενός μικρού και ήσυχου παραθαλάσσιου χωριού, στην Βόρεια Καρολίνα. Η Κάια βιώνει σταδιακά την εγκατάλειψη. Ένα, ένα τα μέλη της οικογένειας της, με την μητέρα της πρώτη απ’ όλους, αρχίζουν να την εγκαταλείπουν δίχως εξηγήσεις, αφήνοντας πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Ούσα σε μία τρυφερή ηλικία, η εγκατάλειψη στιγματίζει ανεπανόρθωτα την μικρή Κάια, η οποία θα βιώσει το αίσθημα της απέραντης μοναξιάς, το οποίο θα την οδηγήσει στο να αναπτύξει μία αυτιστική συμπεριφορά προς τους ανθρώπους, ενώ ταυτόχρονα θα την στρέψει προς τη Φύση και τα πλάσματα αυτής, στην οποία θα βρει την παρηγοριά εκείνη, που θα γλυκάνει έστω και επιφανειακά, έστω και πρόσκαιρα τον πόνο που γεννά η μοναξιά.
Τα χρόνια περνούν, η Κάια μεγαλώνει, και μαθαίνει να επιβιώνει χτίζοντας μία λιτή κι ανέξοδη καθημερινότητα. Γίνεται ένα με τη Φύση. Εναρμονίζεται πλήρως με το περιβάλλον του Βάλτου, στον οποίο κατοικεί, μαθαίνοντας να αφουγκράζεται και να παρατηρεί την χλωρίδα και την πανίδα του τόπου. Οι κεραίες της πάντα ανοικτές, αντιλαμβάνονται και τις πιο αμυδρές αλλαγές του περιβάλλοντος γύρω της, ενώ η ίδια είναι σε θέση να παρατηρεί και να κατανοεί τα σημάδια της Φύσης, που προοικονομούν την εναλλαγή των καιρικών φαινομένων, των εποχών, κλπ. Η καθημερινή αυτή επαφή γεννά τον θαυμασμό και την αγάπη της για τα πλάσματα γύρω της, τα οποία επιδιώκει να παρατηρεί, να μαθαίνει για τις συνήθειες τους και φυσικά να τα συναντά, ειδικά αν πρόκειται για τους γλάρους στην παραλία.
Η μοναξιά όμως είναι πάντα εκεί. Σαν σκιά απλώνεται διαρκώς, βουλιάζοντας τη ζωή της Κάια στο σκοτάδι. Επιφυλακτική με τους ανθρώπους, τους αποστρέφεται όσο αυτό είναι εφικτό, με την ανάγκη της ωστόσο για επικοινωνία και συντροφικότητα να υπερνικά τον όποιο φόβο της. Έτσι, δημιουργεί δειλά και με μεγάλη επιφύλαξη μερικές διαπροσωπικές σχέσεις, προσπαθώντας να χαλιναγωγήσει τη δίψα της για αγάπη.
Παράλληλα με την καθημερινότητα της Κάια, η συγγραφέας κάνοντας ένα χρονικό άλμα, μας αφηγείται και το χρονικό ενός βίαιου θανάτου, που ρυτιδώνει τα ήρεμα νερά του Μπάρκλι Κόουβ. Ο νεαρός Τσέις Άντριους, ένας απ’ τα ομορφότερα και πιο περιζήτητα αγόρια της περιοχής, βρίσκεται νεκρό στον βάλτο του χωριού, γεγονός που γεννά υποψίες, που στρέφονται απευθείας στην Κάια, στην πιτσιρίκα του Βάλτου, τίτλο που απέκτησε με την πάροδο των ετών, τίτλο ο οποίος συνοδεύεται από μία πληθώρα τοπικών θρύλων και ανυπόστατων φημών. Η Κάια ούσα για χρόνια δακτυλοδεικτούμενη, το μαύρο πρόβατο της περιοχής, βιώνοντας καθημερινά τον ρατσισμό και την μνησικακία των κατοίκων του χωριού, που η στενομυαλιά τους και ο φόβος για το διαφορετικό, φόβος για καθετί ανεξήγητο, που υπερβαίνει τη σφαίρα της δικής τους λογική, αποτελεί εύκολο θύμα, συνεπώς γίνεται ο στόχος των κατοίκων της περιοχής, που πιστεύουν ακράδαντα στην ενοχή της!
Η Delia Ownes όπως γίνεται αντιληπτό δημιουργεί ένα μυθιστόρημα, που διέπεται από όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν καθηλωτικό. Το μυστήριο μιας δυσεπίλυτης αστυνομικής υπόθεσης, η ερωτική προδοσία, η ανθρώπινη μοναξιά, η ανάγκη για επαφή και αγάπη, καθώς και οι διακρίσεις κάθε είδους, συνδυάζονται αρμονικά, και ισορροπημένα, δημιουργώντας έντονους προβληματισμούς και επιβλητικά συναισθήματα, καταφέρνοντας να πλάσουν μία άρρηκτη σύνδεση μεταξύ του αναγνώστη και της κεντρικής ηρωίδας του βιβλίου, με την οποία ταυτίζεται και βιώνει απόλυτα το δράμα που η ίδια ζει ως δικό του.
Δημιουργεί ένα μυθιστόρημα φαινομενικά απλό όσον αφορά τόσο την πλοκή του έργου, η οποία δεν διέπεται από ιδιαίτερες εξάρσεις και ανατροπές, όσο και την διαδρομή που ακολουθεί η σκέψη της. Στην απλότητα αυτή όμως βρίσκεται η μαγεία αυτού του μυθιστορήματος. Η ανεπιτήδευτη συγγραφική ματιά της Delia Ownes, και η ειλικρινής της πρόθεση να κοινωνήσει στον αναγνώστη τις αλήθειες της, πετυχαίνουν τελικά τον σκοπό της!
Ταυτόχρονα, ο αναγνώστης διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Delia Ownes πέρα από τη συγκίνηση και τη συμπόνια που αισθάνεται για την ηρωίδα της συγγραφέως, εντυπωσιάζεται από την άκρως εικονοποιητική της γραφή, γραφή που καταφέρνει να αναπαραστήσει εικόνες, που ξεπετάγονται ολοζώντανες απ’ τις σελίδες του μυθιστορήματος, ανάγοντας την ίδια τη Φύση σε πρωταγωνίστρια! Τα σκοτεινά νερά του βάλτου, τα ρυάκια που κυλούν καταλήγοντας στη θάλασσα, ο αέρας που γλιστρά ανάμεσα απ’ τις φυλλωσιές των δέντρων, το ασταμάτητο φτεροκόπημα των γλάρων, το ζευγάρωμα των μικροσκοπικών εντόμων, περιγράφονται με τέτοια ζωντάνια από τη συγγραφέα που καλλιεργούν έντονα στον αναγνώστη την επιθυμία να βρεθεί στο πλευρό της Κάια, να σεργιανίσει μαζί της κάθε χωμάτινο μονοπάτι, απολαμβάνοντας το χάδι της Φύσης!
Το «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» λοιπόν, είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η ανθρώπινη μοναξιά. Είναι ένα μυθιστόρημα που αποδεικνύει ξεκάθαρα πως οι εμπειρίες που βιώνει κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, της πιο τρυφερής ίσως χρονικής του φάσης, τον στιγματίζουν ανεπανόρθωτα, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του, καθώς και στην πορεία που θα ακολουθήσει όντας πια ενήλικας. Είναι ένα μυθιστόρημα που διέπεται από υπαρξιακές ανησυχίες και αρκετό σκοτάδι, με το φως ωστόσο να γλιστρά που και που, γεννώντας τελικά την ελπίδα. Είναι ένα μυθιστόρημα σπαρακτικό, και έντονα κινηματογραφικό, που σίγουρα θα αγγίξει βαθιά κάθε αναγνώστη, ο οποίος θα βυθιστεί στις σελίδες του!
