Το όνειρο

 

«Κυνήγα το όνειρο όχι τον άνθρωπο!»

Μήνυμα,  γραμμένο σε  ξεθωριασμένο τοίχο, ίσως σε κάποια μετακίνηση με κωδικό 6!

Τα όνειρα είναι η ελπίδα του αύριο.

Ο νους μου πήγε αμέσως σ’ εκείνο το σπίτι. Εγκαταλειμμένο, με μπλε παράθυρα… Κίτρινοι,  ξεφτισμένοι τοίχοι. Με όμορφη ξύλινη πόρτα που  φαίνεται από καιρό κλειστή. 

Αναρωτήθηκα πoύ να πήγαν οι άνθρωποί του. 

Πέρασα  από αρκετά προσφυγικά σπίτια.

Πόρτες κλειστές, θεόκλειστες. Άραγε τις έσπρωξε κάποιος ποτέ να δει τι κλείνουν μέσα τους!

Μέσα σ' αυτά τα σπίτια κάποτε άνθιζε ζωή! 

Λύπη, ένιωσα λύπη...

Η καρδιά μου σφίχτηκε στη σκέψη…αν θα βγούμε σώοι από αυτόν τον πρωτοφανή εγκλεισμό.

Απομάκρυνση, αποξένωση γύρω… φόβος ρίζωσε μέσα μας.

Ίσως να κλείνουμε κι εμείς πόρτες.

Ίσως μένουμε μόνοι, αγκαλιά με τους φόβους μας. 

Η πανδημία ανοίγει πληγές κι αφήνει τραύματα. Αντιμέτωποι τώρα με την συνειδητοποίηση φόβου του θανάτου. Μπορεί άραγε αυτός ο φόβος, να μας γίνει σύμμαχος, ώστε να αντιληφθούμε τη ζωή διαφορετικά;

Ανησυχώ. Χάνουμε την ανθρωπιά μας; 

Παλιά έβλεπα συχνά όνειρα κι αυτό ήταν ένα είδος παρηγοριάς.

Θέλω να θυμάμαι τα όμορφα όνειρα. Το πνεύμα λαχταρά ν΄ ανυψωθεί, ο νους να ταξιδέψει. Στον ύπνο λένε, φεύγεις από τη γη, την εγκαταλείπεις και φτάνεις μέχρι τα ουράνια.

Μακριά από έγνοιες, σκοτούρες και βάσανα.Βαρίδια που σε κρατούν δεμένο στη γη. Όταν ξυπνούσα, κάποιες φορές θυμόμουν τους βρεγμένους θάμνους που η μυρωδιά τους γαργαλούσε τη μύτη μου και δρόσιζε τα πνευμόνια μου.

Θυμόμουν μια ευεργετική βροχή που δεχόταν το σώμα μου, σαν αγιασμό.

Μέσα στα όνειρα, ξυπνάει  η  ομορφιά της ζωής.

Το χθεσινό όνειρο με τάραξε!

Πέταγα, λέει, ακούραστα, με φτερούγες μεγάλες, μαστιγώνοντας τον ορίζοντα . 

Ήμουν πελαργός. Ταξιδευτής, δύσης και ανατολής .

Πέταγα ψηλά, πάνω από βουνά, ποταμούς, θάλασσες φουρτουνιασμένες.

Το ράμφος μου έσχιζε τα σύννεφα.

Εκεί πάνω τους πατούν ονειροβάτες για το ταξίδι φυγής και οδύνης. Γύρευα το ταίρι μου, γύρευα να κουρνιάσω μέσα στην ψυχή του. Αλλά οι δυνάμεις μου ένιωθα να λιγοστεύουν.

Η αγωνία μεγάλωνε, η αντοχή τελείωνε .Όμως προσπαθώ…προσπαθώ.  

Η επιθυμία να δω το ταίρι μου και η πίστη, με δυναμώνουν.

Συνεχίζω να πετώ για ώρες, μέρες, μήνες.

Κουράζομαι.

Παλεύω να κερδίσω ύψος, με βαριά κι αδύναμα φτερά. Δεν τα καταφέρνω. Κουράζομαι πολύ. Πονούν τα φτερά μου. Χάνω ύψος, χάνω δυνάμεις. Αρχίζει η πτώση. Πέφτω, πέφτω συνεχώς. Χάνω δυνάμεις,πέφτω. Πέφτω,πέφτω στη γη! 

Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου από φόβο. Νιώθω το αίμα να παγώνει.

Και τότε ξαφνικά...  ακουμπώ μαλακά σε ένα μεγάλο σύννεφο από πούπουλα.

Δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα κι ακούω γνώριμο κρωγμό. Φωνή χαρούμενου πουλιού όταν σμίγει με το ταίρι του μετά από καιρό.

Δάκρυα βρέχουν τον λαιμό και τα φτερά μου. Ανοίγω τα μάτια μου να δω ποιός έβγαλε εκείνο τον χαρούμενο κρωγμό....   

Πυκνή ομίχλη μ΄εμποδίζει  να δω κατάματα την ομορφιά ! 

Κάνω δυο τρία βήματα, σε άγνωστο μονοπάτι.

Μυρίζω νυχτολούλουδο, πέφτω στο κενό .

Τρόμαξα! Ήρθε αμέσως η Λύπη, να κοιμηθεί πλάι μου.

«Μην την ξυπνήσεις!»  ... μου λέει μια φωνή. «Όταν την ξυπνάς, γίνεται θάνατος!» .... Και τότε, ξύπνησα έντρομος!

Αυτό το όνειρο, με τάραξε πολύ .

Τα όνειρα είμαστε εμείς σε άλλη διάσταση.

Δεν θα αφήσω κανέναν να μου ξυπνήσει τη λύπη που κατάφερα με κόπο να κοιμήσω...

Καιρό τώρα παλεύω, να ξυπνήσω τη νωθρή χαρά μου.

Οι ευθύνες, αρχίζουν απ΄τα όνειρα, λέει ο ποιητής .

​

​

Ο Γεράσιμος Μιχελής είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας.

Δείγμα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις : Ιλιάδα του Ομήρου (2013), Ο μικρός Χίτλερ (2015), Ο γάμος του Φίγκαρο (2015), Ο Ξένος (2017), Δεσποινίς Δυστυχία (2018), Hotel Marina (2018), Τριαντάφυλλο στο στήθος (2019)